Don’t stop me now

Najgorzej dobija mnie to ze kompletnie nie wiem co u Ciebie. Nie wiem jak się czujesz, co z Twoja ręka, co myślisz i czy myślisz o mnie. Nie wiem czy mieszkasz sam czy wróciłeś do domu, czy może chodzicie na terapie i wracacie do siebie? Tak strasznie chciałabym Cię zobaczyć i dowiedzieć się co u Ciebie. Przytulić się i wiedzieć ze jesteś. Dobija mnie myślenie o tym czy w naszej rozmowie ostatniej mówiłeś prawdę, ze byłam błędem, ze kochasz żonę. Czy mówiłeś tak tylko po to żeby mnie odsunąć , żeby mnie ostatecznie zniechęcić i dać mi znak ze to koniec. Te słowa tak cholernie bolały. Tak bardzo ze na wspomnienie tych rozmów boli mnie wszystko. Czy zdałes sobie faktycznie sprawę ze ja nie jestem dla Ciebie? Czy tylko udawałes bo miałeś ultimatum od Beaty? Dzień wcześniej mówiłeś ze jestem Twoja miłością. Ze kochasz mnie najbardziej, najmocniej, jestem Twoim Światem. Nie kłamałes i tyle wiem. To nie była fikcja. A ja kocham Ciebie dalej 

Minął cały miesiąc bez Ciebie. Calutki marzec ani razu Cię nie zobaczyłam. Podskórnie gdzieś czuje ze to autentyczny koniec ale nie jestem w stanie się z tym pogodzić. Zaczęłam dużo pic. Wino wieczorem albo kilka drinków. Ostatnio zobaczyłam jak skomentowałeś Beacie coś na fejsbuku. Pomyślałam ze pora na śmierć bo Ty już mnie nie kochasz. Przez nasze 9 miesięcy nie zrobiłeś tego ani razu a nagle komentarze pod Jej zdjeciami. Nie sądzisz ze fajnie by było odczekać trochę więcej niż miesiąc? Dlaczego mnie tak ranisz? Nie chce być stalkerka, nie chce być żałosna ale już ostatkiem sił nie jadę pod Twój dom albo na treningi, ostatkiem sił nie pisze i nie dzwonię 

Nie wiem co robić. Zaczyna się wiosna i świeci słońce a ja bym chciała chmury, deszcz i śnieg. Bo to mam w sercu. Czy Ty w ogóle o mnie myślisz? Czy tęsknisz tak jak ja? Jestem taka nieszczęśliwa. Tak mi Ciebie cholernie brakuje. Wczoraj posłuchałam pierwszy raz dont stop me now jak byłam w domu sama. I ryczałam z bólu i bezsilności. Chce cofnąć czas i mieć Ciebie znowu. 

Zaczęło się winnie. Napewno nie niewinnie. Wydaje mi się że to takie wyjątkowe, że nikt nie ma tak jak ja ale napewno się mylę. Jestem na skraju przepaści, na granicy. Depresja mnie dobija i czuję się żałosna. Jak mam dalej żyć? Chyba nie ma dla mnie ratunku. Nie mam pojęcia co robić. Czuje tylko pustkę i tęsknotę.